Ο ΠΑΟΚ κατάφερε να χάσει την πρόκριση μέσα από τα χέρια του με συνοπτικές διαδικασίες, όμως δικαίως θα μπορούσε να πει κανείς πως ο αποκλεισμός ήταν καρπός ενεργειών από την αρχή του καλοκαιριού. Αρθρογραφεί ο Στέφανος Μποτωνάκης.
Μετά την πρεμιέρα της σεζόν στην Τούμπα κόντρα στην Μπόρατς όπου η ομάδα μας είχε χάρισε δύο τέρματα στους Βόσνιους, είχα αναφέρει σε ένα επεισόδιο του Podcast μας πως ακόμη και αν προκριθούμε στην Βοσνία, δεδομένου του ότι πιθανότατα θα αντιμετωπίσουμε την Μάλμε στον επόμενο γύρο, θα πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε αυτά τα λάθη, τα οποία αν μια ομάδα σαν την Μπόρατς τα εκμεταλλεύτηκε, πόσο μάλλον θα το κάνει η Μάλμε!
Fast forward τρεις εβδομάδες μετά, ο ΠΑΟΚ είναι εκτός των προκριματικών του Champions League έχοντας δεχθεί συνολικά έξι γκολ από την Μάλμε, εκ των οποίων τα δύο να προήλθαν εξαιτίας τραγικής αμυντικής αδράνειας, αλλά και τα υπόλοιπα τέσσερα να είναι αποτέλεσμα λαθών. Ναι, ο ΠΑΟΚ πλήρωσε τα λάθη του, τα οποία όσο καλός και αν είσαι, δεν επιτρέπεται να τα κάνεις σε αυτό το επίπεδο. Επιπρόσθετα, τα αμυντικά λάθη δεν ήταν τα μόνα που μας κρέμασαν. Όταν έχεις την ευκαιρία να τελειώσεις το παιχνίδι και την πρόκριση με ευκαιρίες σαν και αυτή του Μουργκ, τις εκμεταλλεύεσαι και δεν τις πετάς στα σκουπίδια.
Θεωρώ πως ο ΠΑΟΚ πίστεψε πως θα μπορούσε να πάρει μια πρόκριση που όχι ότι δεν άξιζε, αλλά χωρίς να έχει δώσει το 100% του εαυτού του. Βέβαια η αλήθεια είναι πως κάλλιστα θα μπορούσαμε να έχουμε προκριθεί εάν δεν συνέβαινε αυτή η καραμπόλα στο 96’. Παρόλα αυτά το ποδόσφαιρο δεν σου οφείλει τίποτα, και δεν μπορείς να αναμένεις από αυτό να σου δώσει κάτι, την στιγμή που εσύ ο ίδιος δεν έκανες τα πάντα για το κερδίσεις.
Προσωπικά δεν πιστεύω πως κάποιο λάθος ήταν πιο σοβαρό από κάποιο άλλο. Η διαφορά είναι μονάχα στο αποτέλεσμα, πολλά τα πληρώσαμε, ακόμη περισσότερα όμως δεν μας επηρέασαν σημαντικά. Αυτό που μας στοίχισε την πρόκριση ήταν η συνολική εικόνα, η οποία ναι μεν μας έδειξε ένα ΠΑΟΚ μαχητικό, όπου κυνήγησε το σκορ τέσσερις φορές και επέστρεψε τις τρεις από αυτές, αλλά ταυτόχρονα μας έδειξε και κάτι άλλο, μια ομάδα που όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, δεν ήταν συγκεντρωμένη, ή αν προτιμάτε, έχανε την συγκέντρωση της όταν την χρειαζόταν περισσότερο.
Στην αρχή ανέφερα πως δικαίως μερικοί θα μπορούσαν να πουν πως ο αποκλεισμός ήταν προϊόν ενεργειών από την αρχή του καλοκαιριού. Γιατί το λέω αυτό; Οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ θεώρησαν πως θα μπορούσαν να φτάσουν έστω και μέχρι τα play-offs, χωρίς να έχουν καλύψει τα σημεία στα οποία η ομάδα πονάει περισσότερο. Για αρχή έχουμε την θέση του φορ, στην οποία ακόμη και αν ήρθαν Τσάλοφ – Τισουντάλι, αμφότεροι βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της ένταξης τους στην ομάδα. Κανείς δεν ανέμενε από εκείνους να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε αυτά τα δύο παιχνίδια, πόσο μάλλον αφού μονάχα ο Τισουντάλι πήρε μερικό χρόνο συμμετοχής στην πρώτη αναμέτρηση, και ο Τσάλοφ μπήκε χθες ως αλλαγή την στιγμή που ο ΠΑΟΚ αποφάσισε να σταματήσει να βρίσκεται ψηλά και να οπισθοχωρεί για την τελευταία μισή ώρα αγώνα!
Η ομάδα μας χρειαζόταν να έχει αυτούς τους παίκτες πανέτοιμους για αυτά τα δύο παιχνίδια με την Μάλμε, κάτι που φυσικά δεν έγινε. Ας περάσουμε τώρα σε μια άλλη, πιο πονεμένη ιστορία. Αυτή του χαφ. Ας υποθέσουμε για την χάρη του παραδείγματος πως ο ΠΑΟΚ είχε προκριθεί χθες στα play-offs, και οποιοσδήποτε χαφ εκτός του Μεϊτέ ερχόταν μέσα στην εβδομάδα. Μήπως θα αγωνιζόταν βασικός σε αυτά τα παιχνίδια για την είσοδο μας στο Champions League; Ή μήπως η περίπτωση του θα ήταν παρόμοια με αυτή των Τισουντάλι και Τσάλοφ; Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως θα γινόταν το δεύτερο. Όσο για τον Μεϊτέ, δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω ανάλυσης του ζητήματος, ότι και να πούμε είναι λίγο. Συμπερασματικά λοιπόν, ο ΠΑΟΚ ήθελε να μπει στους ομίλους του Champions League χωρίς να έχει καλύψει από νωρίς τα κενά του, ενώ αποφάσισε πως είναι καλή ιδέα να παίζει την κολοκυθιά με τον Μεϊτέ μέχρι τον Αύγουστο.
Όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος πως ο Λουτσέσκου για έναν ανεξήγητο λόγο αποφάσισε πως θα ήταν σοφό να αφήσει την ομάδα του να παίξει με την τύχη της (τύχη που ποτέ δεν είχε) για την τελευταία μισή ώρα του ενενηνταλέπτου, οδήγησαν σε έναν οδυνηρό αποκλεισμό, ο οποίος κακά τα ψέμματα πόνεσε αρκετά κυρίως εξαιτίας του τρόπου που ήρθε όταν όλοι μας ήμασταν έτοιμοι να πανηγυρίσουμε.
Συνήθως μιλάμε για την «Επόμενη μέρα». Τώρα πρέπει να μιλήσουμε για μια ολόκληρη σεζόν την οποία έχουμε μπροστά μας. Εννοείται πως η χρόνια δεν έχει χαθεί, παρόλα αυτά πλέον χρειάζεται αρκετή προσπάθεια και ιδρώτας ώστε να θεωρηθεί πετυχημένη. Είχαμε μια ευκαιρία να λέμε πως φέτος μπήκαμε για πρώτη φορά στο Champions League, και για να είμαστε ειλικρινείς αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό ώστε να κάνει την χρονιά πετυχημένη τόσο οικονομικά αλλά και αγωνιστικά. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη.
Η προσωπική μου άποψη είναι πως για να θεωρηθεί πετυχημένη η σεζόν 2024/25, ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να κατακτήσει τουλάχιστον έναν τίτλο, να τερματίσει στην χειρότερη των περιπτώσεων δεύτερος στο πρωτάθλημα (θέση που επίσης οδηγεί στα προκριματικά του Champions League), και να φτάσει τουλάχιστον μέχρι την φάση των «16» σε Europa ή Conference League. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση πως αυτά που ανέφερα είναι πέραν των δυνατοτήτων της ομάδας.
Παρόλα αυτά το δυσκολότερο μετά από μία μεγάλη αποτυχία είναι να πιστέψεις πως μπορείς ακόμη να έχεις επιτυχίες παρά τον στόχο που έχασες. Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να στερήσει από αυτήν την ομάδα μια όμορφη χρόνια γεμάτη χαρές, είναι η απογοήτευση και η εσωστρέφεια, τα οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αναπτυχθούν ακόμη και μετά από μία τέτοια ήττα. Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ πρέπει να σηκώσει το κεφάλι του και να κοιτάξει μπροστά. Το ίδιο πρέπει να κάνει και ο κόσμος, ο οποίος μόλις μερικούς μήνες πριν είδε από πρώτο χέρι τι μπορεί να κάνει η ομάδα του όταν είναι παρόν.
