Από χθες το βράδυ ψάχνω να πω, να γράψω δύο λόγια… Περισσότερο για να ξεσπάσω κάπου και όχι για να ανεβάσω απλά κάτι. Δεν βρίσκω όμως. Καθόλου. Είπα να κάνω και τώρα μια προσπάθεια να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη…
Ναι, πονάει. Πονάει πολύ. Πονάει περισσότερο από την περασμένη φορά (Κράσνονταρ). Πονάει τόσο γιατί το πιστέψαμε. Πιστέψαμε ότι ήρθε η ώρα. Μας έκανε η ομάδα να το πιστέψουμε. Μας έκανε η κλήρωση να το πιστέψουμε. Ακόμα και οι μεταγραφές, αυτές που έγιναν τουλάχιστον, μας έδειξαν ότι υπάρχει ένα καλό ρόστερ. Ένα ρόστερ με κενά, που παρότι άργησαν, αργά ή γρήγορα θα καλυφθούν με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές.
Πράγματι, διάθεση υπήρχε. Φαινόταν από τον πρόεδρο, τον προπονητή και τους παίκτες, μέχρι τους φροντιστές του γηπέδου της Τούμπας. Εκτός όμως από την διάθεση, υπήρχαν και οι λάθος χειρισμοί. Οι λάθος χειρισμοί που έκαναν τον ΠΑΟΚ να περιμένει μέχρι τις 7 Αυγούστου τον Μεϊτέ αφήνοντας την ομάδα γυμνή στα χαφ. Με έναν ανέτοιμο Καμαρά, με έναν αργό, βαρύ Σβαμπ και με έναν άφαντο Οζντόεφ. Γιατί αν κάπου ήταν ξανά γυμνός ο ΠΑΟΚ, αυτό ήταν το κέντρο του.
Η χθεσινή ήττα – αποκλεισμός πονάει γιατί μέχρι το 95′:45″ η πρόκριση ήταν του ΠΑΟΚ. Έτοιμος να πετάξει για τα πλέι οφ, έτοιμος να φτάσει ξανά μια ανάσα από το “όνειρο”. Με μια ανόητη ενέργεια, να δώσεις φάουλ έξω από την περιοχή στην τελευταία φάση, ο ΠΑΟΚ μένει εκτός. Κόντρα σε μια ομάδα που τον “χτύπησε” στον αέρα και στις στατικές φάσεις. Ε, δεν το λες και έξυπνο. Μετά το 3-3 η Μάλμε ήταν ξεκάθαρα το φαβορί. Φαβορί γιατί είχε δυνάμεις. Είχε ρυθμό και ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει.
Φαβορί γιατί εσύ στο 3-2 σταμάτησες από το 65′ (μπορεί και νωρίτερα) το pressing ψηλά και άφηνες τα στόπερ της Μάλμε να κατεβάζουν την μπάλα μέχρι το κέντρο ανενόχλητοι. Όταν όμως αντιστράφηκαν οι ρόλοι και στο 105′ ήσουν πίσω με 3-4, αυτοί σε πίεζαν με 2 και 3 παίκτες στα στόπερ σου, αναγκάζοντάς σε να γυρίζεις την μπάλα πίσω, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Μεγάλη διαφορά προσέγγισης…
Ο ΠΑΟΚ έπεσε. Όλοι πέσαμε. Και όταν πέφτεις, πονάει. Και για αυτό κλαίμε. Γιατί το πιστέψαμε πολύ, γιατί ήμασταν κοντά και γιατί πόνεσε πολύ. Θα κλάψουμε. Εμείς οι φίλαθλοι περισσότερο, οι παίκτες όσο έκλαψαν, έκλαψαν. Δεν υπάρχει χρόνος για αυτούς για περαιτέρω δάκρυα. Ώρα να σηκωθούν, γιατί το Σάββατο παίζουν. Το Σάββατο ξεκινάει το πρωτάθλημα, ένα πρωτάθλημα που ο ΠΑΟΚ καλείται να υπερασπιστεί τον τίτλο του πρωταθλητή.
Πέρασαν 4 χρόνια από εκείνη την βραδιά του Αυγούστου, που ο ΠΑΟΚ έχασε με 1-2 από την Κράσνονταρ στην Τούμπα. Πέρασαν 5 χρόνια από τα 3 πέναλτι του Πόουσον στο Άμστερνταμ. Πέρασαν πολλά παραπάνω από την Μπενφίκα, τον Άγιαξ, την Σάλκε, την Μακάμπι. Και θα περάσουν και άλλα μέχρι την επόμενη φορά που ο δικέφαλος θα διεκδικήσει το “όνειρο”. Ο ΠΑΟΚ ήταν κοντά, αλλά ήταν και πάλι ανέτοιμος. Ανέτοιμος για να μπει σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Στόχος πλέον είναι την επόμενη φορά να είναι έτοιμος. Να είναι έτοιμος να εκπληρώσει το “όνειρο”. Εμείς εδώ θα είμαστε, κάθε φορά να το πιστεύουμε ακόμα περισσότερο. Και ας πονάει.
Έπεσες, έκλαψες, ΣΉΚΩ, ΣΥΝΕΧΊΖΟΥΜΕ!